De oase

Er was eens een prachtige oase. Zo groen en weelderig, mooier kon eigenlijk niet. Op een dag keek de oase om zich heen, maar zag aan alle kanten zo ver het oog reikte niets anders dan woestijn. Ze speurde tevergeefs naar ander groen en werd heel droevig.

Hardop klaagde ze: “Oh arme ik, eenzame oase! Ik zal altijd alleen blijven! Nergens is er groen als ik. Nergens is er iemand die vreugde beleeft aan mij en mijn schoonheid. Om mij heen niets dan treurige, rotsige, levenloze woestijn. Wat heb ik aan al mijn voortreffelijke eigenschappen en rijkdommen in deze grote verlatenheid?” 

Toen sprak de oude en wijze moeder woestijn: “Mijn kind, als het anders was geweest en niet ik - deze treurige, dorre woestijn - om je heen lag, maar wanneer alles om je heen groeide en bloeide dat het een lust was, dan was je geen oase. Dan zou je geen bevoordeelde plek zijn, waarover reizigers in den vreemde roemrijke verhalen vertellen. Dan zou je niet meer zijn dan een klein stukje van mij en bleef je onopgemerkt. Oefen liever geduld, om te verdragen wat de reden is voor jouw uitverkorenheid en roem!”

Arthur Schopenhauer (zinnige verhalen)